در اکثر شعرهای کهن ما ، عمدتا به ظاهر محبوب و معشوق پرداخته شده و زیبایی چشم و ابرو و بینی و گردن و... مورد توجه و تاکید قرار گرفته و پررنگ شده است
از معدود شعرهایی که علاوه بر ظاهر زیبا ، به "دانستن" و"دانایی"معشوق ( و به عبارت ساده تر به فهم و شعورش) توجه کرده و بعنوان حسنی از آن یاد کرده ، شعری است که در مطلب قبلی آوردم : بس دانک
***
شعر بنظرم از ولوالجی است و کشف نکته هم از دکتر شریعتی که البته یادم نیست در کدام کتابش
|